Bang voor besmetting en om over tegeven…..

 

Vriendin nummer 7 2008

Marieke: "Achteraf gezien is mijn angst voor ziekte, en dan vooral voor buikgriep, altijd al aanwezig geweest. Al vanaf dat ik een heel klein kind was. Ik herinnerde me dat als ik naar het toilet moest, ik altijd hoopte dat alles goed was, ook al had ik nergens last van. Op zieke familieleden reageerde ik nogal panisch, vooral als mijn moeder zich niet lekker voelde. Dat heb ik nu nog steeds. Maar ik werd me er pas echt van bewust toen ik als lerares voor de klas kwam te staan. Er stonden regelmatig kinderen voor me die zeiden dat ze zich niet lekker voelden, en als juf kun je dan natuurlijk niet de benen nemen, zoals ik vroeger altijd wel deed in zulke situaties. Eigenlijk kan ik niet goed omschrijven waar ik precies bang voor ben. In ieder geval voor besmetting, maar verder?

Ik heb echt geen idee waar deze angst vandaan komt. Mijn probleem heet emetofobie, daarnaast heb ik ook smetvrees en dwanggedachten. Ik kan niet verklaren waarom, maar vooral buikgriep is gewoon het engste dat er bestaat voor mij. Ik weet rationeel heus wel dat het niet zo erg is om te moeten overgeven. Toch beheerste de angst om ziek te worden lang mijn leven. Ik was er continu mee bezig. Als ik iemand zijn veter zag dichtknepen, dacht ik al dat hij over stond te geven. In iedere kuch of nies zag ik griep. Het werd steeds erger, steeds meer onder­delen van mijn leven waren erop gericht maar niets te krijgen. Alles stond in het teken van gezond eten, mijn huis goed schoonhouden, op tijd naar bed, geen alcohol drinken, voortdurend mijn handen wassen, en niet uit eten gaan, want wie weet wat ik in zo'n restaurant zou oplopen? Daarom besloot ik vier jaar geleden iets aan mijn probleem te gaan doen. Het is uiteindelijk een lange zoektocht geworden. Nadat ik verschillende dingen had geprobeerd, kwam ik een halfjaar geleden bij een nieuwe instelling en daar voel ik me eindelijk helemaal op mijn plek. Maatkracht heet die. Ze werken er vanuit ervaringsdeskundigheid. Wonderlijk genoeg hoefde ik daar niets uit te leggen, zij konden nog beter benoemen wat ik had dan ikzelf. De therapeut heeft me geleerd orn door middel van goede ademhaling mijn paniek en angst in bedwang te krijgen. Dat heeft echt een geweldig effect. De chronische hyperventilatie, die ik door de spanning had gekregen, is daarmee goed beheersbaar. Daarnaast geeft ze me op om bepaalde 'voorzorgs­maatregelen' te laten varen. Hoe eng ook, dat geeft me veel rust. Zo mag ik van haar mijn theedoeken niet meer strijken (ik had gehoord dat daardoor alle bacteriën doodgaan), het aanrecht niet meer zo vaak boenen met schuurmiddel en ook niet meer zo vaak gezonde wandelingen maken. Wanneer zij mij dat opdraagt, houd ik mij daar ook aan. En ik heb nu plotseling veel meer tijd om lekker tot rust te komen. Het gaat stukken beter met mij. Ik ben er nog niet, maar ik ben al wel een heel eind op weg. Misschien zal ik er nooit helemaal van af komen - dwang en angst zijn grote valkuilen -maar ik weet zeker dat het goed leefbaar gaat worden."

<< terug naar publicaties