Dit was ik: 27 jaar, volop aan het genieten van het leven: feestjes, festivals, etentjes, weekendjes weg, 's avonds vaak weg naar vrienden en ook een superleuke fulltime baan.
Niks aan de hand zou je zeggen... Tot die ene dag in het najaar van 2008.
Ik was lekker spullen aan het inkopen in de Appie Heijn, want ik zou iemand te eten krijgen. Van het ene op het andere moment voel ik mezelf "wegglijden" alsof ik ging flauwvallen.
Ik kon nauwelijks meer op m'n benen staan, dus heb een personeelslid gevraagd of ik even ergens kon zitten.
Het werd er niet beter op, ik voelde mezelf telkens verder wegzakken. M'n benen deden niet meer wat ik wou, ik zag wazig, ik was aan het trillen en m'n hoofd voelde aan als lood.
Waardoor kon dat toch komen? Ik had eerder die dag prikken gehaald, dus daar zou het wel aan hebben gelegen dacht ik.
Mijn spullen stonden nog bij de supermarkt, dus ben later op de dag met iemand samen terug gegaan. Nog steeds was het niet best... durfde de winkelwagen niet meer los te laten, want anders zou ik écht flauwvallen dacht ik...
'S avonds met het etentje ging het redelijk, kreeg bijna geen hap naar binnen, maar dat lag vast nog aan die prikken.
Lekker nog wat nootjes toe genomen met een half glaasje wijn.
Wat me die nacht gebeurde zal ik nooit vergeten... Ik ging naar bed, maar ik begon me telkens weer beroerder te voelen: gevoel van flauwvallen, hartkloppingen en nu had ik ook het gevoel alsof mijn lichaamsfuncties aan het "uitvallen" waren, m'n linkerarm en been had ik bijna geen gevoel meer in. Niet aan denken dacht ik.... sterk zijn, is vast nog van de prikken... Maar ondertussen lag ik wel doodsbenauwd op bed met mijn mobiel in de hand zodat ik snel 112 kon bellen als ik een hartaanval ging krijgen.
De volgende dag ging het wel weer redelijk, dus wou gewoon weer naar het werk toe. Had ondertussen de dokter gebeld en kon wat spullen ophalen bij de apotheek (Ventolin)
Bij de apotheek was het weer mis... ik moest in de rij wachten, maar voelde mezelf weer helemaal wegzakken... en ze schoten helemaal niet op, want ze vonden het nodig om me heel uitgebreid uit te leggen hoe dat medicijn werkte. Wat was ik blij dat ik weer in de auto zat zeg! Heb toen toch maar even mijn werk gebeld dat het vandaag niet ging lukken, dat de bijwerkingen van de prikken toch iets te heftig waren.
Vrijdags eventjes naar het werk gegaan, met m'n nieuwe beste vriend: de paraplu, die zorgde ervoor dat ik niet om kon vallen, want voelde me de hele dag "zweverig"
'S middags een afspraak bij de dokter: "niks aan de hand meissie, kunnen gewoon nog de bijwerkingen zijn. Als je er volgende week nog last van hebt mag je terug komen"
En zo ging ik zweverig mijn weekend in, zondag lekker op de bank een filmpje aan het kijken met een schaaltje nootjes. 15 minuten daarna was het helemaal mis: ik kon geen lucht meer krijgen, maar was niet aan het happen naar adem. Ik voelde mezelf weer helemaal wegzakken en had hartkloppingen. Nu wist ik wat het was: natuurlijk! de nootjes, want ik had natuurlijk die prikken gehad en zou daardoor wel allergisch op die noten hebben gereageerd. Zo ben ik op de eerste hulp beland... en weer was het: "niks aan de hand meissie, je bent kerngezond" Ja, daar heb ik wat aan!
Maandag dus maar weer naar de dokter, volgens mijn dokter had ik een k**baan, was ik overspannen en moest ik maar lekker een paar maanden thuis gaan zitten, oxazepam nemen en praten met een psycholoog, want ik was psychisch toch niet in orde volgens hem ....
Ik dacht het niet! Ik wou alleen maar weer zo snel mogelijk opknappen om lekker m'n oude leventje op te pakken!
In de weken erna ben ik op het internet van alles op gaan zoeken over voedselallergieën en wat ik dan nog wel mocht eten. Hierdoor durfde ik bijna niks meer te eten en bestond mijn "dieet" uit biefstuk, rijst en doperwten. Als ik die moest gaan halen in de supermarkt vroeg ik vrienden om mee te gaan, voor het geval ik om zou vallen, want was de hele tijd nog zweverig en had het gevoel flauw te moeten vallen. Als ik dus alleen in de supermarkt stond hoopte ik maar dat ik nergens last van zou hebben, maar hoe meer ik dat dacht, hoe meer last ik kreeg en hoe eerder ik die winkel uit wou "vluchten"
Werken ging nog maar een paar uurtjes per dag, telkens naar het werk met m'n grote vriend de paraplu en daarna was ik helemaal opgebrand, alsof ik een halve marathon had gelopen!
En zo ging ik weer op zoek naar oplossingen: acupunctuur gedaan, heerlijk ontspannend hoor, maar hielp voor geen meter.
Uiteindelijk toch maar naar de psycholoog gegaan, 1 intake gesprek gehad, daarna een test, daarna de evaluatie van de test en daarna het stappenplan. Bij de 5e keer was ik al het hele stappenplan doorgelopen, dus ze vroeg zich af wat ik daar eigenlijk te zoeken had.
Ondertussen maar op het internet aan het zoeken naar wat ik had en eindelijk kwam ik er achter wat ik had en alles viel op z'n plaats... Ik had chronische hyperventilatie.
Dus ik de forums en chatboxen over chronische hyperventilatie (CHV) aan het afstruinen... Ja, zei het ene meisje tegen me, ik heb er al 7 jaar last van, ik kom bijna geen winkel meer in! De ander zat al een paar jaar thuis en weer een ander zat te vertellen hoe bang ze wel niet was om dood te gaan.
Ik werd er dus niet bepaald wijzer van... Maar één ding wist ik zeker: ik ga ik overwinnen, wat ze ook zeggen!
Dus ik weer verder op zoek naar oplossingen en zo kwam ik bij yoga terecht. Ik vond het doodeng om er heen te gaan en voelde me ook helemaal niet op m'n gemak, maar daarna voelde ik me wel lekker ontspannen. M'n dagelijkse klachten gingen helaas niet over...
Gelukkig ben ik weer op het internet gaan zoeken en kwam zo op de site van maatkracht terecht, gelijk opgebeld en kreeg Yvonne Pouwer aan de lijn.
Eindelijk iemand die me precies begreep na die zoektocht van al die maanden! Gelijk een afspraak gemaakt en begin januari kon ik starten met de therapie.
Eerst op een hele ontspannen manier m'n klachten bekeken en die aangekruist, ik bleek van de klachtenlijst er 28 regelmatig te hebben... Maar er was hoop!
Ik kreeg ademhalingsoefeningen en hoefde niet aan de medicijnen. Door die oefeningen wist ik precies wat ik moest doen als ik me slecht begon te voelen, hierdoor begon ik me een stuk zekerder te voelen en begon weer leuke uitstapjes te plannen. Niet alles ging perfect, maar heb daarna niet meer dat "vluchtgevoel" gehad wat ik eigenlijk elke keer in een winkel of soms op het werk had. Maar dat was niet het enige wat werd aangepakt, ook mijn dieet van biefstuk en rijst moest veranderen en ik moest proberen weer meer dingen te eten... stapje voor stapje durfde ik telkens meer en at op een gegeven moment zelfs weer noten (waar ik zo bang voor was geworden!)
De oefeningen waren wel pittig, maar strebertje als ik was deed ik trouw elke ochtend en avond de oefeningen, zodat ik snel resultaat zou merken.
En dat lukte! Werken ging telkens beter en kon ook telkens meer mijn sociale leven weer oppakken.
Zoals ik aan het begin al zei: ik ben nog steeds 27 jaar, volop aan het genieten van het leven: feestjes, festivals weekendjes weg, etentjes, 's avonds vaak weg naar vrienden en ook een superleuke fulltime baan. Maar 2 dingen heb ik flink aangepakt samen met Yvonne: ik weet nu wanneer ik rust moet pakken en ik blijf bij mijn ademhaling.
Nu doe ik na 6 maanden therapie alles weer, ben me een stuk bewuster geworden van mijn eigen lichaam en ga er zorgvuldiger mee om.
Ook al dacht ik toen soms dat ik superwoman was en alles aankon, ik ben dat niet en kan niet álles aan.. Maar dat betekent niet dat ik daarom minder moet gaan genieten van het leven!
Daarom dit verhaal, ik hoop dat ik hiermee een hoop anderen kan helpen die zich hierin zullen herkennen en net zoals ik snel weer kunnen genieten van alles.
Ik ben er weer bovenop, zonder medicijnen, maar zonder angsten mét een gezonde ademhaling!
En Yvonne, bedankt voor je hulp, ik wou dat ik eerder naar Maatkracht toe was gegaan.
Maar hoop dat anderen hierdoor sneller de stap zullen zetten om écht actie te ondernemen.