Nog steeds vind ik het ongelooflijk dat een verkeerde manier van ademhalen zoveel lichamelijke klachten kan veroorzaken en hoeveel impact dit op je leven kan hebben. De eerste klachten manifesteerden zich bij mij medio 2006 – een aantal maanden na de geboorte van mijn eerste kind. Ik was zo af en toe duizelig en licht in m’n hoofd. Maar verder stond ik er niet bij stil.
Tijdens de kerstborrel van m’n werk eind december 2006 sloegen de symptomen in lichte mate toe; licht op de been, trillerig, het gevoel alsof ik zou kunnen neervallen. Maar zelf dacht ik dat het te maken zou hebben met een tekort aan suiker omdat het tegen etenstijd was.
Medio januari kreeg ik op het werk – terwijl ik rustig achter m’n computer zat – een ‘heftigere’ aanval. M’n vingertoppen waren koud, gevoelloos en ik was ontzettend duizelig. Ook had ik een ‘afwezig’ gevoel in m’n hoofd; alsof ik niet echt in m’n eigen lichaam zat. Ik kreeg het gevoel alsof ik er ieder moment bij neer zou kunnen vallen en voelde me licht in m’n hoofd en licht op de been. Ik werd er angstig van; durfde het m’n collega’s in eerste instantie niet te vertellen dat ik me helemaal niet lekker voelde en heb nog een poosje doorgewerkt. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik me niet helemaal okay voelde en ben uiteindelijk naar huis gegaan. Ik vond het best eng om naar huis te rijden vanwege de duizeligheid. Nadat ik thuis was, ben ik in bed gaan liggen en heb gelijk een afspraak gemaakt met de huisarts waar ik na een aantal dagen terecht kon.
Diagnose: hyperventilatie, oppervlakkig ademen (zonder het dus zelf te merken). Ik ben in eerste instantie bij de Mensendieck beland maar de behandelingen hadden geen resultaat. De hyperventilatie verergerde zich in die periode alleen maar. Ik kon bijna niet meer via mijn buik ademen, voelde me vaak duizelig, licht op de been en soms had ik het gevoel alsof m’n benen loodzwaar waren. Ik was bang dat ik er bij neer zou vallen en op een gegeven moment kreeg ik ook angstaanvallen. Als een soort van lavastroompje in m’n lijf ontsprong de angst. Dat versterkte de hyperventilatie alleen nog maar verder. Ik ging nog oppervlakkiger ademen, voelde me licht in m’n hoofd, raakte aan de diarree (van angst en zenuwachtigheid) en had steeds het gevoel dat ik zou omklappen. Ik kreeg deze verschijnselen steeds vaker en dat maakte me weer bang dat het terug zou komen. Ik was in een vicieuze cirkel beland. En ondertussen ging ik weliswaar verder met m’n leventje maar er moest iets aan veranderen want op deze manier kreeg de hyperventilatie teveel grip op mijn leven. Ik durfde ook een aantal dingen niet meer zoals ergens in m’n eentje naar toe wandelen, alleen de stad ingaan om te winkelen. Wél durfde ik met m’n kind in de kinderwagen te wandelen; op dat moment was de kinderwagen als het ware mijn ‘houvast’. Dan kon ik namelijk niet onderuit gaan want ik kon me hieraan vasthouden.
Toen de hyperventilatie steeds meer mijn leven ging beheersen en ik dit wilde doorbreken ben ik op een gegeven moment gaan ‘googlen’ en toen ik ‘hyperventilatie’ intypte kwam ik de site van Maatkracht tegen. Na een aantal verhalen van oud-cliënten gelezen te hebben herkende ik veel van mijn eigen klachten. Toen ik begin juli 2008 in de autogarage – waar ik op een reparatie aan m’n auto wachtte - weer een erge hyperventilatieaanval kreeg, besloot ik om Yvonne Pouwer van Maatkracht te bellen. Ik heb haar voicemail ingesproken met het verzoek of ze me terug wilde bellen. Diezelfde avond heeft ze me nog teruggebeld. Vanwege de zomervakantie kon ik pas na een maand bij haar terecht, maar ze gaf me al tijdens het telefoongesprek de hoop dat het allemaal goed zou komen. Want ondertussen had de hyperventilatie zoveel invloed op m’n dagelijks leventje en m’n gezin dat ik er me er zowel lichamelijk als ook geestelijk erg ongelukkig bij voelde.
In de periode augustus 2007 tot en met maart 2008 ben ik bij Yvonne in behandeling geweest en het heeft me alleen maar goed gedaan. Er was herkenning voor de klachten en ook werd ik op mijn eigen ‘verkeerde’ levensstijl gewezen. Ik ben namelijk van nature een gestructureerd persoontje en ook nog eens perfectionistisch aangelegd. Dus bij alles wat ik deed wilde ik het natuurlijk perfect doen. En ook al was ik nu mama, ik bleef op de oude voet mijn dingen op het werk, in het huishouden, in de tuin, bij mijn moeder etc. verder doen. Maar mijn lichaam wilde op dit oude niveau niet verder; ik moest dus aan de rem trekken en dat probeerde mijn lichaam mij via lichamelijke klachten duidelijk te maken. De omschakeling naar een ‘rustigere’ manier van leven is/was best wel moeilijk, want in mijn hoofd wist ik dat ik op deze manier verkeerd bezig was, maar ik handelde daar nog altijd tegen in, omdat ik bijv. zo nodig één keer in de week met de poetsdoek en de stofzuiger door het huis heen moest, ik die vette vingervlekjes van m’n dochter nog diezelfde dag van het raam moest poetsen, ik effe snel de tuin van m’n moeder moest schoffelen of even nog de wekelijkse boodschappen moest doen etc.
Het ergste aan de hyperventilatie vond ik de gevoelens van angst die steeds heel onverwachts als een lavastroompje in m’n lichaam ontsprongen; op het werk, terwijl ik met de kinderwagen naar het kinderdagverblijf liep om m’n kind op te halen, bij de kassa van de supermarkt, op de fiets op weg naar m’n moeder…. Ik raakte daar dan weer bang van, raakte aan de diarree, ging nog oppervlakkiger ademen etc. Door trouw – over de maanden heen dat ik bij Yvonne onder behandeling was - de ademhalingsoefeningen te doen, ging het steeds beter met me. De angstgevoelens ebden langzaam weg en ook begon ik me steeds wat zekerder te voelen. In de tussentijd was ik ook zwanger van m’n tweede kindje en ook dat hielp me verder. Eind maart 2008 – 3 weken voordat ik voor de 2e keer moeder werd – was mijn laatste behandeling bij Yvonne. De behandelingen hadden geholpen want op dat moment was ik zo goed als klachtenvrij. Ik ben rustiger gaan leven en ben ook in het huishouden een stuk gemakkelijker geworden. Heel af en toe heb ik nog wel een last van lichte hyperventilatie (door ongemerkt toch verkeerd te ademen), maar nu weet ik het te plaatsen en ik word er ook niet meer bang van. Ik weet dat ik het door middel van een goede ademhaling weer onder controle kan krijgen. Yvonne, bedankt! Want was jij en Maatkracht er niet geweest dan vrees ik dat mijn klachten alleen maar erger zouden zijn geworden en ik in een vicieuze cirkel zou zijn beland.
Miranda