Toen ik 2 oktober 2007 voor het eerst bij je kwam, was ik afwezig, héél erg moe, angstig, gejaagd en volkomen mezelf kwijt.
Verder had ik hartritme stoornissen en boezemfibrillatie, maar dat wist ik niet. Ik wist zelfs niet wat dat was.
Toen ik tenslotte met een ambulance naar de hartbewaking werd gebracht, kwam ik er achter. Ik heb daar nu medicijnen voor.
In die tijd waren mijn beide dochters in verwachting en ik had het idee, dat ik mijn kleinkinderen nooit zou zien.
Jij zei altijd:"Ik weet zeker dat het goed komt".
Ik deed trouw alle ademhalingsoefeningen, die je me adviseerde. In het begin wilde de adem maar niet zakken en bleef héél hoog zitten. Naast de bezoeken aan jou ging ik naar een haptonome en ging ik 1x per week slenderen. Mijn man bracht me overal naar toe, want zelf durfde ik nog geen brief te posten, alleen ging ik niet de deur uit.
In april werd mijn derde kleinzoon geboren. In die tijd begon het ook langzaam beter te gaan. Op jouw advies ging ik weer wat dingen proberen. Ik kwam eens van de bank af, ging een brief posten en een keer met de bus naar de stad en langzamerhand steeds meer.
Het gaat nu goed met me. Ondertussen ben ik op vakantie naar Portugal geweest, heb mijn zus in Noord Zweden bezocht. Verder doe ik weer allerlei activiteiten.
Soms heb ik erg veel energie en wil dan van alles tegelijk doen. "Niet doen!" hoor ik jou dan zeggen, "Let op je ademhaling, verdeel je energie, blijf bij jezelf, doe leuke dingen!".
Zonder jou was dit allemaal niet gelukt. Voor mij heb je Olympisch goud.
Veel liefs en hartelijke groeten,
Els Möller