16 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een paniekaanval. Ik was toen 13 jaar en kreeg enorme hartkloppingen toen ik naar huis liep. Ik raakte in paniek en begon te hyperventileren. Dat gevoel kwam steeds vaker met als gevolg dat ik situaties begon te vermijden. Ik durfde niet meer alleen over straat, vermeed drukke ruimtes (zoals warenhuizen en cafés) en had het liefst dat mijn ouders bij me in de buurt bleven. Mijn ouders hadden geen idee waar ik last van had en deden er alles aan om te zorgen dat ik me goed voelde. Ze brachten me overal naartoe en hielpen me angstige situaties te vermijden. Goed bedoeld natuurlijk, maar uiteindelijk heeft dat de situatie alleen maar verergerd. Ze gaven onbedoeld een signaal af dat de situaties waarin ik in paniek raakte, ook daadwerkelijk angstig waren.
Toen ik in de derde klas van de Havo zat, was ik zo angstig dat ik me niet meer kon concentreren op school. Wanneer ik in het klaslokaal zat, zag ik de muren op me af komen en wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen. In die periode ben ik naar de huisarts gegaan. Ik kreeg toen Anafranil, maar verder geen psychische begeleiding. Toen ik me na een tijdje weer beter voelde, ben ik acuut met de medicatie gestopt. Niet wetende dat dit het stomste was wat ik kon doen. Ik wilde geen medicatie meer slikken omdat ik er enorm moe van werd.
De jaren daarna ben ik nog bij verschillende hulpinstanties geweest zoals het RIAGG, een psychotherapeut, een orthopedagoog en een acupuncturist. Ik ben zelfs afgestudeerd als Maatschappelijk Werkster omdat ik dacht dat ik me als hulpverlener geen cliënt meer zou voelen. Waar ik ook kwam, niets gaf het gewenste resultaat. Ik denk dat niemand echt de ernst van de situatie goed inschatte, omdat ik zelfverzekerd overkom en er geen verklaringen zijn te vinden voor het ontstaan van mijn angsten.
Het is niet zo dat ik de afgelopen 16 jaar geen leuk leven heb gehad. Ik heb gestudeerd, de man van mijn leven ontmoet, enorm lieve mensen om me heen en een super leuke baan als leidinggevende over zo’n 20 werknemers. Ik heb me wel altijd minderwaardig en onzeker gevoeld. Er waren zoveel dingen die ik niet durfde. In het begin was het zelfs zo erg dat ik de straatvrees had en alles in iedereen onder controle wilde houden. In de loop der jaren zijn er wel een aantal angsten verdwenen. Maar tot een jaar geleden durfde ik nog steeds niet buiten Apeldoorn te komen en kon ik alleen op vakantie naar het buitenland als mijn ouders meegingen (met heel veel moeite!). Het is niet zo dat ik in die jaren niet buiten Apeldoorn ben geweest. Sterker nog; ik heb 3 jaar in Utrecht gestudeerd. Maar dan moest er altijd iemand met mij meereizen en voelde ik me vaak enorm ellendig. Ik had ook niet het gevoel dat ik mijn angsten overwon. Was ik eenmaal ergens geweest, dan was het de keer daarna net zo’n opgave om er weer te komen.
In december 2006 ben ik getrouwd en dat was voor mij het moment om een punt achter mijn angsten te gaan zetten. Omdat mijn huisarts me weer met een kluitje in het riet stuurde, ben ik op internet gaan zoeken en kwam ik bij Yvonne van Maatkracht terecht. De therapie bestaat uit 3 componenten. Op sociaal/emotioneel vlak viel er niet zo veel te bespreken. Ik zorg goed voor mezelf en de angsten zijn niet voortgekomen uit een vervelende gebeurtenis uit mijn verleden. Aan mijn ademhaling viel een hoop te verbeteren. Na heel veel oefenen, heb ik dat kunnen corrigeren. Ik heb nu een buikademhaling en merk dat ik me daardoor veel meer ontspannen voel. De 3e stap is het oefenen met het aangaan van situaties die ik eigenlijk wil vermijden. Yvonne en ik waren allebei van mening dat het verstandig was om wel met medicatie te beginnen. Ik slik nu 30 mg Seroxat per dag (we hebben dit langzaam opgebouwd door steeds met een kwart tabletje te verhogen). Ik ben ervan overtuigd dat mijn hersenen gewoon niet genoeg serotonine aanmaken en dat ik daarvoor medicatie nodig heb. Desnoods de rest van mijn leven.
De eerste maanden begonnen vrij voorspoedig. Ik durfde al gauw met de auto naar Yvonne toe te komen en ging binnen Apeldoorn steeds meer alleen op pad. Vervolgens kreeg ik van haar de opdracht om steeds verder van huis te gaan reizen (samen met een vriendin of mijn man). Het waren maar kleine stapjes die steeds weer herhaald moesten worden, maar voor mij echt een enorme opgave. Toch door de medicatie, de ademhalingsoefeningen en de tips van Yvonne heb ik mijn doel bereikt. Het reizen binnen Nederland is geen enkel probleem meer. Ik ben nu zo’n 4 maanden geleden gestopt met de therapie en ben sindsdien in plaatsen geweest waar ik nooit verwacht had er ooit te zullen komen. Mijn man en ik hebben zelfs besloten om begin volgend jaar naar Brabant te gaan verhuizen. Ook zijn we plannen aan het maken om naar het buitenland op vakantie te gaan. Dit zal niet meteen naar de andere kant van de wereld zijn, maar gewoon binnen Europa. En volgend jaar misschien met het vliegtuig naar een warm land. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit in dit leven zou bereiken. Bedankt Yvonne!