Ik ben Marah, ben 20 jaar en heb 1 ½ jaar gelopen met chronische hyperventilatie.
Als ik nu terug kijk begon het mei 2006. Snel moe, soms duizelig. Ik negeerde het want ik word nou eenmaal snel moe. Maar september 2006 begon ik toch echt te merken dat er iets goed fout zat. Ik was de hele tijd moe, ook al sliep ik 10 uur per nacht, en ik was heel erg duizelig. Ik kon niet meer goed naar school, uitgaan was moeilijk en na twee dagen stage, moest ik 5 dagen uitrusten.
Eind september begon het heel erg te worden. Ik kon niet meer normaal naar de supermarkt zonder het gevoel te krijgen dat ik zou flauwvallen.
Huilend heb ik die dag mijn vader opgebeld en hij is me toen komen ophalen. Toen ben ik begonnen met ziekenhuis in en uit te lopen. Ik heb heel veel onderzoeken gehad. Bloedonderzoeken (stuk of 4), mri-scan, eeg, evenwichtsonderzoek, ik ben bij 2 verschillende alternatieve therapeuten geweest, maar er kwam maar geen uitslag waaraan ik iets had.
Ik vind mijzelf meestal heel erg nuchter en positief maar ik had in die tijd wel angsten. Angst om flauw te vallen, angst dat ik iets ergs had, angst dat ik me aanstelde (ach het valt wel mee, het zit allemaal ik mijn hoofd). Het is moeilijk om positief te blijven in zo een periode. Overdag vielen ze wel mee, maar s’nachts in bed begon ik mezelf toch vragen te stellen. Vinden ze wel wat? En als ze wat vinden, hoe erg zal het zijn? Kom ik hier nog vanaf? Hoe zit het met mijn opleiding?
Gelukkig deed ik nog wel dingen en vermeed het niet, maar vooral als mijn vriend er bij was. Dan wist ik zeker dat ik iemand vertrouwd om me heen had als ik zou flauwvallen. Gelukkig is dat nooit gebeurd.
Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar de longarts. Daar heb ik een provocatie hyperventilatie test gedaan. Daar kwam uit dat ik bijna zeker hyperventileerde, chronisch. Ik heb toen veel op internet opgezocht over chronische hyperventilatie, en ik herkende de symptomen meteen.
Via via ben ik bij Yvonne Pouwer terecht gekomen en daar ben ik heel erg blij om. Ik heb meteen een afspraak gemaakt en niet veel later ben ik daar voor het eerst geweest.
Ik ben iets meer dan een half jaar bij Yvonne geweest, wat langer is dan normaal. Mijn lichaam had iets langer nodig om de buikademhaling over te nemen.
Ik ben nu helemaal weer gezond en wel. Mijn ademhaling is weer goed, maar ik moet nog wel uitkijken voor drukke periodes. Eén van de dingen wat Yvonne veel tegen mij zei is dat ik niet te veel moet willen. Ik heb geleerd, en ben nog aan het leren, om vaker nee zeggen. Ook tijd nemen voor mijzelf en niet altijd aan andere denken.
Met school gaat alles goed. Ik doe het jaar over en ik hou 2 dagen stage en 3 dagen school goed vol. Verder kan ik ook weer leuke dingen doen, zoals uitgaan. Het verschil is nu alleen dat ik vaker aan mijzelf denk en meer rustmomenten inlas. Ook ben ik heel erg blij dat ik geen medicijnen hoef te slikken.
Yvonne, dank je wel. Zonder jou was dit allemaal niet gelukt!
Marah