Ik ben Siebine van 21 jaar.
Vanaf mijn veertiende had ik vaak depressieve aanvallen. Ook mijn vader was hier een meester in. Wat bleek; wij hadden een allergie voor varkensvlees. (In het vlees zit veel negativiteit, dit komt omdat de varkens kunnen voelen wanneer hun einde komt bij de slacht en ze natuurlijk erg gestressed raken) Maar ook wanneer wij alles behalve dit vlees en andere stoffen aten voelden wij ons vaak ellendig en suicidaal. Het stomme is dat je dit gaat afreageren op de mensen die dicht bij je staat, of dit helpt?? NEE! Anders voelde ik me voor kort niet zo klote. Ik was altijd moe, daar begon het mee.. Mijn ouders zeiden dat ik eerder naar bed moest wat niet hielp.
vaak had ik het idee dat mijn hoofd overspoelde en dat deed het ook. Ik vergat veel dingen, leefde af en toe in een andere wereld waarin ik niet wist of ik wakker was of niet.
Toen overleed mijn vader (ong. 4jr geleden), zelfmoord was de oorzaak.. Dit vond ik natuurlijk wel erg, maar wel begrijpelijk, ik voelde immers hetzelfde.. Ik werd daarna boos; hoe had hij dit kunnen doen? Nu kon ik natuurlijk nooit meer "weg", hij was me voor geweest... Daarna ben ik naar het riagg gegaan en daar gepraat over mijn problemen, die je op zo'n moment niet kan uitleggen. En als me dat wel lukte had ik het idee dat ik tegenover een jaknikker zat.. Schoot ik ook niks mee op. Psychiater ben ik ook nog geweest maar die zocht ver terug in mijn verleden en ik kreeg nog een complex erbij(tja ik ben nu iemand die veel nadenkt over alles). Niets hielp dus ging ik door met mijn "zielige"leventje. Het moment dat de angsten begonnen weet ik niet precies meer ik denk zo'n vier jaar terug. Ik was altijd een meisje geweest die erg populair was, nergens bang voor was en ik stond altijd in het middelpunt van de belangstelling. Opeens merkte ik dat ik onzeker werd in sommige dingen, vinden ze me nog wel leuk, ben ik eigenlijk wel grappig, wat nou dit, wat nou dat... En dan krijg je wat ik had, ik ging nadenken wat een ander wel niet over mij zou denken. Niet veel natuurlijk want ik ben net als ieder ander, maar soms voelde ik me net een aliën.
Tot het moment dat ik bij mijn moeder op bezoek was en ze mij een foldertje onder mijn neus schoof: MaatKracht, mijn reactie was;"zie je jij denkt ook dat ik gek ben, ik kan beter worden opgesloten blablabla". Zij had dit gekregen van een kennis van ons die ik zeer dankbaar ben! Ik sloeg de folder open en las er een beetje over heen, maar de klachten las ik natuurlijk wel goed want dit ging over mij! Hoe kan dit nou? Ik heb altijd gedacht dat ik de enige "aliën" was maar er bleken er nog meer te lopen. Ik heb gelijk Yvonne gebeld voor een afspraak en kon snel naar haar toe komen. Ik moest net als bijna iedereen die voor de eerste keer daar komt wel even lachen van binnen. Ik, die me zo klote voelt moet zich beter gaan voelen met ademhalingen?? Beter gaan voelen met medicijnen?? Medicijnen had mijn pa ook altijd geslikt en dat heeft hem immers ook niet geholpen. Na de tweede keer dat ik kwam voelde ik me al anders en de derde keer voelde ik me zo goed dat ik alweer dingetjes kon doen zoals: meegaan met mijn vriend boodschappen doen, naar een verjaardag gaan etc. Al na de vierde keer kenden mensen om me heen me niet meer terug, ik begon weer te lachen( en dan echt lachen), ik begon weer te genieten, een gevoel dat ik was kwijtgeraakt.
Dankzij de MaatKracht en de medicijnen heb ik mezelf weer gevonden , iemand die heel lang "vermist" was.. Daarom wil ik iedereen zeggen die ook klachten heeft, probeer dit gewoon...
Dit is misschien je laatste kans en wat kun je nog meer verliezen??