Op 2 september 2005 had ik een afspraak gemaakt voor een intake gesprek bij Yvonne. Al een aantal weken had ik last van een te snelle ademhaling, erge vermoeidheid en vooral ’s avonds last van hartkloppingen. Voor al deze klachten was ik al bij de huisarts geweest, maar na diverse onderzoeken bleek er lichamelijks niets met me aan de hand te zijn. Via mijn schoonmoeder hoorde ik van Maatkracht; zij had er veel baat bij gehad. Onder het mom van “al zal het maar tussen mijn oren zitten”, maakte ik de afspraak met Maatkracht en maakte kennis met Yvonne.
Yvonne luisterde naar mijn klachten en deed daarna haar verhaal. Zij vertelde dat de klachten die ik had meestal niet op zichzelf staan. Ze gaf een drietal voorbeelden wat ze hiermee bedoelde
(mensen die perfectionistisch zijn, vroeger veel gepest zijn, indrukwekkende gebeurtenis in de jeugd) en terwijl zij aan het praten was, voelde het alsof ik op drijfzand stond…
Ik vond het beangstigend, want hoe wat het mogelijk dat iemand zo snel door mijn muur heen kon prikken? Mijn muur die ik al die jaren zo zorgvuldig opgebouwd en onderhouden had. Mijn muur, mijn veilige haven en daar mocht niemand aankomen! Ik schrijft “mocht”, want van Yvonne liet ik het toe. Waarom weet ik niet…
Terwijl Yvonne aan het praten was begon ik te huilen. Ik wilde niet huilen, maar ik kon het niet tegenhouden. Ik baalde en ik vocht tegen de tranen, maar ik kon het niet tegenhouden. Yvonne zag waar ik mee bezig was en benoemde op rustige toon waar ik mee bezig was. Weer schrok ik, want was ik dan zo makkelijk te doorgronden?
Yvonne stelde me op mijn gemakt en liet me voelen dat ik niet de enige was. Als ik er aan toe was kon ik mijn verhaal doen. ..een stortvloed aan woorden was het gevolg. In een rap tempo vertelde ik over mijn verleden: Dat ik vroeger gepest werd op school, dat ik een bang kind was, dat ik aangerand was en het niemand verteld had en het gebeuren mijn eigen schuld vond, dat er thuis veel van mij verwacht werd, dat ik moeite heb met het tonen van emoties, dat ik twee keer anorexia gehad heb en dat ik bij een psychiater gelopen heb. Ik eindigde schouderophalend en met een nonchalante houding met woorden: Ik kan er toch niets meer aan veranderen en wat gebeurd is, is gebeurd. Yvonne ging hier echter op door. Ze vertelde me dat je inderdaad het verleden niet kan veranderen, maar wel kan werken aan de dingen die nu spelen. En ze vroeg door.
Langzaamaan vertelde ik waar ik nog “last” van had. Ik pakte mezelf zeer streng aan; ik keek alleen naar de dingen die fout gingen en als iets niet mijn fout was, dan kon ik het zo draaien dat ik er mee te maken had. Ik liep continu te piekeren over van alles en nog wat. Ik kon mezelf echt letterlijk niet lekker in mijn vel voelen zitten en moest dan vechten tegen die anorexia-neigingen. Ook mijn angst voor groepen en met name mannen nam grote vormen aan. Ik was zo bang geworden voor groepen dat ik bepaalde routes met fietsen al meed, om te voorkomen dat ik ze misschien wel eens tegen zou kunnen komen en dat ze dan wat tegen me zouden roepen.
Wat ik ook moeilijk vond was dat ik zelf sociaal pedagogisch hulpverlener ben en het allemaal wel wist, maar mezelf niet kon helpen. Het was een heftig intake gesprek geworden, maar toch was ik opgelucht. Opgelucht dat het hele verhaal eruit was en dat ik voor mezelf erkende dat er wat aan de hand was. Opgelucht dat er herkenning was in mijn verhaal en dat ik de steun kreeg dat ik er wat aan kon doen.
Ik begon met de oefeningen voor de ademhaling. In het begin erg moeilijk en ook pijnlijk, maar naar verloop van tijd werd het prettig en werkte het ook ontspannend. Want zolang ik aan het tellen was, kon ik nergens over piekeren. Mijn “nieuwe” ademhaling werd steeds natuurlijker en zodra ik iets moest doen dat ik moeilijk vond, pakte ik de 2-5 erbij.
Yvonne adviseerde mij ook om medicatie te gaan slikken, maar dat moest wel via de arts.
Ik wilde dit zelf regelen en met lood in mijn schoenen ging ik er heen (want ik dacht dat ik het toch niet voor elkaar zou krijgen). Mijn huisarts was er niet echt happig op, maar hij schreef mij wel medicatie voor. Ik kreeg een minimale dosis Cipramil voorgeschreven van de arts, welke ik volgens Yvonne haar schema op ging bouwen. Het was dan wel een mindere dosis dan dat Yvonne adviseerde, maar zij vond ook dat we het wel eerst met de minimale dosis konden proberen. In merkte al snel een verandering bij mezelf: ik moest niet meer zonodig alles van mezelf. Ik werd makkelijker voor mezelf!
Toen de medicatie begon te werken en ook de ademhaling beter verliep, zijn we met gedragstherapie begonnen. Het eerste waaraan we gingen werken was mijn zelfbeeld, want na een aantal gesprekken bleek heel duidelijk dat ik een negatief zelfbeeld had en alles negatief op mezelf betrok. Door praten en oefeningen veranderde langzaam mijn beeld over mezelf en hoe anderen tegen mij aankeken. Yvonne leerde mij dat mensen helemaal niet negatief over me te hoeven praten en dat ze ook positief over mij kunnen zijn. Daarbij gaf ze diverse voorbeelden, zodat het voor mij duidelijker werd wat ze bedoelde. Zij gaf mij tips en oefeningen mee en ik ging er gelijk mee aan de slag. Ik zag dat het werkte, voelde dat het werkte en ging me steeds beter voelen. Ook kreeg ik meer inzicht in mijn eigen handelingen en kon mijn eigen “kromme” gedachten gang tijdig omzetten als dit de negatieve kant op leek te gaan. Ik was nu ook in staat om om mezelf te glimlachen als ik er aan dacht welke capriolen ik uitgehaald had om maar mensen te kunnen ontwijken.
Op 7 februari 2006 heb ik mijn laatste behandeling gehad. Inmiddels is er voor mij heel wat veranderd en mensen in mijn omgeving zien het ook! Zowel mijn gezicht als mijn houding zijn ontspannen. Ik kom weer onder de mensen, fiets langs groepen en kijk vreemde mensen aan.
Ik moet niet meer alles van mezelf en pieker niet overal meer over.
Ik voel me heerlijk! Het letterlijk niet lekker in mijn vel voelen zitten, heb ik niet meer gevoeld.
Ik geef mijn mening en kom voor mezelf op.
Ik mag er zijn!
Yvonne, bedankt dat je door mijn muur hebt heen geprikt. Ik vond het fijn om met iemand te praten die me het gevoel gaf dat ik er mocht zijn en mij duidelijk kon maken dat ik niet abnormaal was. Je hebt me het gevoel gegeven dat ik hier niet alleen in stond en wist in al mijn verhalen de positieve ontwikkelingen eruit te halen.
Je bent een wereldvrouw!
Marjolein