In de zomer van 2010, op weg naar Frankrijk, kreeg ik naar later bleek HYPERVENTILATIE. De grote worsteling met het ademhalen, wat voorheen nooit een probleem was, was begonnen, en heeft de hele vakantie en de maanden daarna mijn leven beheerst. Van het ene op het andere moment was ik de controle over mijn ademhaling en over mijn lichaam kwijt en was ik alleen maar bezig met de vraag wat er toch met mij aan de hand kon zijn. Gelukkig had ik op vakantie een voorraadje Oxazepam bij me, en wat was ik daar blij mee! Met een Oxazepammetje in m’n lijf kon ik nog enigszins functioneren en werd mijn ademhaling rustiger. Voor mijn man het bewijs dat er sprake moest zijn van hyperventilatie, maar ik heb regelmatig geroepen dat er een dokter moest komen.
Aan deze vakantie hield ik een overbezorgde dochter over, toen 10 jaar, die de hele dag niets anders deed dan zich druk maken over mijn gezondheid. En dat deed ik zelf ook: ik was er van overtuigd dat ik zwaar ziek was, waarschijnlijk de longen of het hart. Eenmaal thuis begon de Grote Zoektocht op het internet. Er bleken tientallen artikelen en evenzovele therapieën en behandelingen te bestaan over hyperventilatie. Ik dacht inmiddels zelf ook wel dat er bij mij hyperventilatie in het spel was (en wel de chronische vorm), maar een stemmetje in mijn hoofd bleef maar zeggen dat het ook nog iets anders kon zijn. Twee weken na de vakantie moest ik erkennen dat ik niet meer kon werken. Wat zeg ik: ik kon bijna niets meer. Traplopen was ineens een probleem geworden. Als ik boven was, was m’n ademhaling zo ontregeld dat ik eerst op bed moest gaan zitten om een aanval te voorkomen. De Oxazepam was inmiddels mijn redder inde nood geworden. Alleen met een tabletje kon ik soms nog autorijden en een winkel in gaan zonder een aanval te krijgen. Liggend op bank of bed kon ik jaloers kijken naar de mensen op de televisie die moeiteloos ademden en ook moeiteloos konden praten. Ikzelf was alleen maar bezig om te overleven. Wandelen en fietsen ging vanwege de hoge ademhaling ook niet meer. Ik ontwikkelde ook nog eens de angst om te fietsen. Tja, dat krijg je er zomaar bij, bij die onbegrijpelijke aandoening die hyperventilatie heet. Naast allerlei goedbedoelde adviezen als: “Je moet gaan sporten, dat is goed tegen hyperventilatie”. Of: “Je moet gaan hardlopen”. Ik kon niet eens een trap op lopen! Ik heb in die periode vaak gezegd dat je beter een been kunt breken dan hyperventilatie hebben. Ik voelde me zwaar ziek en had last van dat grote lijf, dat ineens allerlei vreemde dingen ging doen en waar je geen enkele controle meer over lijkt te hebben.
Ik wist dat ik behandeling nodig had en besloot dicht bij huis te beginnen: bij de psychosociale fysiotherapeute. Na 9 behandelingen werd de behandeling niet meer vergoed en was ik niets opgeschoten, behalve dat de fysiotherapeute aangaf dat ze de ernst van mijn hyperventilatie had onderschat. Yoga en meditatie zouden ook erg helpend zijn bij hyperventilatie, dus ik, met veel moeite, er naar toe. Heel fijn allemaal, maar niet voor mij. Als ik thuis kwam was mijn ademhaling zo ontregeld dat ik de rest van de dag op bed of op de bank lag. Doordat ik het gevoel had alleen nog maar door een of andere buis, vanaf mijn keel tot aan het middenrif, te kunnen ademen, kreeg ik naast de aanvallen allerlei lichamelijke klachten, waarvan ik het overslaan van het hart (iedere dag, constant) het meest beangstigend vond, naast de pijn op de borst en in de maagstreek. Na 4 bezoeken aan de huisarts stuurde ze me door naar de cardioloog, zoals ze zei “voor mijn eigen geruststelling”. Er was inderdaad niets aan de hand met hart en longen, zo wezen de onderzoeken uit. Hyperventilatie….dus toch….
Mijn man ontdekte de website van Maatkracht en ik besloot, totaal wanhopig, een afspraak te maken. Ik kwam eerst bij de therapeute in Borne terecht. Daar vond ik meteen herkenning. Mijn klachten werden herkend en erkend! Toen zij er wegens omstandigheden een tijd niet kon zijn ,kreeg ik meteen een andere therapeute van Maatkracht, Yvonne Ze kwam zelfs vanuit Apeldoorn bij mij thuis, in Enschede, iets wat ik heel fijn heb gevonden. Ik was inmiddels begonnen met anti-depressiva. Dat was een hele overwinning voor me en ik heb me er ook lang tegen verzet (“Ik aan de anti-depressiva, waar moet dat heen? Ik ben zelf hulpverleenster, kom nou toch!”). Ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat ik nooit meer beter zou worden. Al tijdens de eerste behandeling beloofde Yvonne mij dat Maatkracht mij van mijn klachten af zou helpen. En ik, scepticus als ik ben, weet nog dat ik dacht: “Ja ja, dat hebben er meer gezegd”. Maar met de ademhalingsoefeningen, die ik iedere dag trouw deed, heb ik stukje bij beetje weer geleerd om vanuit de buik te ademen in plaats vanuit de borst.
Naast de oefeningen was er in de gesprekken met Yvonne aandacht voor de “valkuilen”: het perfectionisme, het altijd maar dingen MOETEN van mezelf, en het haastige leven dat ik voor de hyperventilatie leidde.
Yvonne: positief, integer, betrouwbaar (afspraak is afspraak) en optimistisch. En ook nog eens een heel bijzonder mens. Ze heeft mij niet alleen geleerd hoe ik weer “normaal” kan ademhalen, ze heeft me ook geleerd om dingen los te laten. En ik ben nu zover dat ik kan zeggen dat dat een stuk prettiger leeft! De belangrijkste veranderingen? Een “onthaast” leven, een groter relativeringsvermogen, met betrekking tot het huishouden de boel de boel kunnen laten (een zalig iets!) en bovenal: af en toe weer een geluksgevoel hebben. De Oxazepam heb ik niet meer nodig, maar de anti-depressiva gebruik ik nog wel. Ik voel me er goed bij, wat wil je dan nog meer…
Mede door de gesprekken met Yvonne en door de goede opbouw in de ademhalingsoefeningen die Maatkracht geeft kan ik nu zeggen dat ik mijn leven weer terug heb, maar dan anders…
Wilma Hilbrink