Alle bovenstaande klachten heb ik gehad en met trots kan ik zeggen: “gehad”. Het hele verhaal begon bij mij in maart 2006....
Na het overlijden van naaste familieleden had ik de draad weer opgepakt en eigenlijk ging het weer prima. Ik werk in wisseldiensten en had een drukke baan wat voor het lichaam al lastig is.Ik was leidinggevende en maakte dus vaak lange dagen. Op de bewuste vrijdag had ik ochtenddienst en het was druk.Ook was ik wat grieperig. Ik was bijna op het eind van de dienst en begon duizelig te worden. Ook was ik spierwit in het gezicht en had het gevoel dat ik flauwviel. Collega’s hebben me naar de eerste hulp gebracht waar ik diverse onderzoeken kreeg. Het enige wat men vond was enkele graden koorts. Met het advies om het even kalm aan te doen ben ik naar huis gegaan.
Na een weekje thuis voelde ik me weer redelijk goed. Eenmaal weer op mijn werk begonnen de echte problemen pas. Ik kreeg zweetaanvallen en voelde me helemaal niet op mijn plek. Via mijn huisarts kreeg ik het advies om eens in gesprek te gaan met een maatschappelijk werker, wat ik ook deed. Uit de gesprekken kwam naar boven dat ik nog druk bezig was met het verwerken van alle gebeurtenissen.
Via het maatschappelijk werk kwam ik bij een goede psychiater terecht waar ik mijn verhaal kwijt kon. Zo goed en zo kwaad het ging ben ik wel blijven werken in die tijd, dit ook op advies van de arbo-arts. Alles kwam er bij de psychiater uit, maar de klachten van angst werden alleen maar erger. In winkels, op mijn werk, in de auto, overal. Op dat moment denk je: wat is er met me gebeurd...en ik werd er down van. Had nergens geen lol meer in. Maar toch heb ik doorgevochten. Toen het in 2008 nog niet goed met me ging, mijn huwelijk ook nog stuk liep en ook mijn werkgever failliet ging, was mijn leven een drama. Op dat moment heb ik met alle kracht die ik nog in me had de ontsagprocedure, met de werknemers van de failliete firma, afgehandeld. Ook heb ik alle zaken rondom de scheiding van mijn ex op een goede manier op kunnen lossen. Maar ik was totaal mezelf niet meer.... Ik voelde mij nergens meer op mijn plek en steeds werd ik angstiger en bleef ook steeds langer in bed. Maar sterk als ik dacht te zijn, ging op zoek naar een andere werkgever en vond deze ook. Solliciteren ging goed. Ik werd weer wat vrolijker en mijn nieuwe baan als leidinggevende beviel me goed. Wel was ik nog drukker dan ooit. Een nieuwe baan, de zorg voor de kinderen die ik niet absoluut niet wilde verliezen en een groot huis dat ook nog schoon moet etc. Het duurde al met al maar even en ik zat weer in de cirkel van angst en depressiviteit. Mede door mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel t.a.v. mijn kinderen, mijn perfectionisme e.d. werd de belasting veel te groot. Ik werd oververmoeid en daardoor werden de klachten alleen maar erger. Maar op mijn karakter bleef ik doorgaan. In die tijd kreeg ik een nieuwe vriendin waarmee ik in de loop der tijd alles kon bespreken. Het was heel fijn om mijn moeiten met haar te delen en dat ik mij begrepen voelde. Ook mijn vriendin zag dat ik in bepaalde omstandigheden anders was. Samen concludeerdem wij dat ik het zonder hulp van buitenaf niet zou redden.en we zijn gaan onderzoeken welke instantie mij het beste kon helpen. We kwamen uit op “Maatkracht” een hulpveleningsorganisatie met mensen die zelf ook met deze problemen te maken hadden gehad. Ik heb de site enkele keren gelezen en veel dingen die werden genoemd waren op mij van toepassing: Angst, hyperventilatie en down etc...
Ik heb een afspraak gemaakt en kon al vrij snel daarna naar Meppel voor een eerste intakegeprek. Ik kwam in contact met Marieke Pouwer. In het eerste geprek kwam meteen alles aan de orde. Mijn angst en wat ik daarbij voelde zoals zweten, duizelig op de benen, vermoeid en hyperventilatie noem maar op. Marieke keek naar mijn ademhaling en die zat veel te hoog in mijn borst en was per minuut veel te snel. We zijn toen gestart met ademgalingsoefeningen, die ik elke dag deed en nog steeds doe. Gezien al mijn klachten adviseerde Marieke mij om eens bij de huisarts te gaan praten over mijn serotoninegehalte in mijn hersens. Dat heb ik gedaan en mijn huisarts stond achter me om medicatie te proberen tegen deze klachten. Ik kreeg CLOMIPRAMINE 75 mg voorgeschreven. In tussentijd bleef ik gewoon naar Meppel gaan voor ademshalingstechnieken en hoe hiermee om te gaan. Na korte tijd was ik heel erg verbaasd: ik begon me meer en meer wat beter te voelen. Ik begon weer beter te slapen, kreeg meer rust in mijn lichaam en geest, de vermoeidheid leek minder, de duizelingen namen af, mijn zware pijnlijke benen werden minder pijnlijk. Dit gaf de burger weer moed... ik werd weer wat vrolijker en kreeg meer energie en lol in het leven... kortom:
Na 5 behandelingen voelde ik me al stukken beter, hetzij met enkele bijwerkingen waaronder af en toe zweetaanvallen... maar die neem ik graag op de koop toe.. Ik ga weer naar concerten, loop weer rustig in drukke winkelcentra, ga naar het theater, heb weer zin in plannetjes te maken, heb geen aanvallen meer op mijn werk en ik krijg weer vertrouwen in mezelf. Heel soms komt de twijfel nog weleens naar boven maar kan me er prima overheen zetten. Ik blijf wel regelmatig mijn ademhalings-oefeningen doen.
Ik ben blij dat we via internet deze organisatie heb gevonden. Op het moment dat ik deze brief schrijf voel ik me super. Het gaat goed met mij en mijn kinderen. Ik leef weer dankzij mijn vriendin, Maatkracht en Marieke.
Groeten, H