Rond mijn 25e jaar kreeg ik, na een operatie, voor het eerst te maken met vage klachten: duizeligheid, angst voor flauwvallen, veel boeren, benauwdheid. Als ik zo’n aanval kreeg voelde ik mij niet veilig en was ik bang dat ik dood zou neervallen en niemand mij zou vinden. De klachten kwamen regelmatig terug en ik raakte hierdoor in een vicieuze cirkel van angst voor de angst.
Dit ontregelde mijn leven zo dat ik op aanraden van de huisarts voorlopig stopte met werken. In die periode heb ik ook antidepressiva geslikt en psychologische gesprekken gevoerd. Na een serie van tien gesprekken bleek dat mijn probleem een naam had: hyperventilatie. Dat daar verdere therapie voor mogelijk was wist ik niet en werd mij ook niet verteld.
Nadat ik deze vervelende periode had doorstaan ging het weer geruime tijd goed. Ik herkende de meeste klachten en liet het niet weer zover komen als daarvoor. Even een tijdje rustig aan doen en toen ging het wel weer. Als enthousiast en actief persoon viel mij dat niet mee. De laatste jaren bleef ik langer hangen in deze hyperventilatie. Ikzelf, mijn vriend en ook mijn collega’s begonnen dit te voelen. Vaak kreeg ik hetzelfde te horen: “Doe eens rustig aan, je bent ook overal bij. Sla eens wat over.”
Ik hoorde dit wel aan, maar had daar dan mijn eigen gedachten over: “Als ik niet mijn eigen leuke dingen doe dan zit ik elke avond op de bank, word ik daar beter van?” “Een week even rustig aan is geen probleem maar ik kan toch niet alle leuke dingen aan de kant schuiven?”
De angsten werden met de jaren heftiger, het autorijden werd vervelender en ik voelde mij er niet veilig bij. Het begon met suizende oren, duizeligheid, spiertrekkingen in de borststreek. “Wie zal mij hier vinden als mij wat gebeurd?”
Werken was over het algemeen geen probleem, zolang ik maar niet werd geconfronteerd met emotionele zaken. Ik voelde dat ik dan onmiddellijk begon te hyperen. En ook in de pauzes zat ik niet lekker op mijn stoel, onrustig, hoge hartslag, duizeligheid. Na mijn werk zat ik vaak te zuchten, te boeren en was ik heel onrustig. Ik was in die tijd zoveel met mijzelf bezig dat hierdoor ook mijn relatie er onder ging lijden.
Ik was er klaar mee. Duidelijk was dat ik lichamelijk niets mankeerde want bij het uitoefenen van mijn sport had ik er totaal geen last van. Over mijn klachten sprak ik wel met kennissen. Een aantal daarvan herkenden het wel. Maar ik kwam hier geen stap verder mee. Wat moest ik: “Weer naar de dokter en/of een psycholoog gaan? Door mijn eerdere opgedane ervaring wist ik dat hier voor mij de de oplossing niet lag.
’s Avonds als mijn vriend moest werken zat ik achter de computer te zoeken naar oplossingen tegen hyperventilatie. Ook was ik begonnen met het nemen van rustgevers, in de hoop dat dit mij zou helpen. Al snel kwam ik op de site van Maatkracht. Deze site sprak mij meteen aan. Ik las de cliëntverhalen en ik vond het zo herkenbaar. Hier moest ik zijn. Het reizen naar Meppel was nog een obstakel. Met de steun van mijn vriend, familie en werk en daarbij de motiverende mail die ik kreeg van Marieke Pouwer, heb ik toen besloten om er voor te gaan bij Maatkracht.
Na ruim een half jaar kan ik nu zeggen: “Ik heb grip op mijn leven”. Ik heb dit bereikt door meer structuur in te bouwen in mijn dagelijkse leven, betere balans te vinden, homeopathisch geneesmiddel te nemen en ondersteunende gesprekken met Marieke te voeren. Wat mij vooral heeft geholpen zijn de ademhalingsoefeningen. Ik heb opnieuw leren ademen en ontdekt dat dit de basis is om dicht bij mijzelf te zijn.
Marieke heeft mij mijn eigen kracht weer laten zien!
Ester